10
‘
Dat wil ik ook wel eens weten. Hoe wist je dat hier een deur
zat, Biem?’
‘
Ik wist het niet.’
‘
We zijn verstoppertje aan het spelen,’ klinkt het achter Krijn.
Daar staat Dikkie.
‘
Ik snaphet al,’ knikt Krijn. ‘Ze hebben je toevallig ontdekt.Maar
nogmaals, Berkenblad,maak je geenzorgen. Ik kendeze jongens
goed en ze komen uit een heel betrouwbaar gezin. Hun vader is
in 1940 met zijn kotter uitgeweken naar Engeland, en hun zus
zit in het verzet.’
De man, die door Krijn ‘Berkenblad’ werd genoemd, laat Biem
los, maar zijn boosheid is nog niet verdwenen.
‘
Ik hoef zeker niet uit te leggen waarom deze man hier met dit
hete weer in zo’n donker hok zit?’ vraagt Krijn terwijl hij de jon-
gens doordringend aankijkt.
‘
We snappen het best,’ antwoordt Biem, enDikkie knikt instem-
mend.
‘
Dus jullie hebben deze middag niks gezien en niks gehoord?’
‘
We zijn hier helemaal niet geweest,’ zegt Biem.
‘
Mooi zo, jullie snappen waar het om gaat. Verdwijn nu maar
vlug. De pakken liggen al klaar. Ze kunnen zo mee.’
De jongens kijken verbaasd naar de grijze man. Hoe weet die
met welke boodschap ze zijn gekomen?
‘
Ja,’ lacht Krijn, ‘ ikweet alles al. Julliehaddenwat goed temaken,
en daarom komen jullie twee balen kruiden halen.’
‘
Bent u oom Klaas tegengekomen?’
‘
Precies! En hij had niet zo’n leuk verhaal. Jullie begonnen je
vakantie vanmorgen met een schot op zijn raam en dat was
helemaal aan diggelen.’
‘
Biem schopte veel te hard,’ zegt Dikkie.
‘
Ik kreeg die bal verkeerd op m’n schoen,’ verdedigt Biem zich.
‘
Voetballen indePeperstraat is vrágenomproblemen,’ zegtKrijn.
‘
Dus nooit meer doen.Wegwezen nu. ’t Is veel te mooi weer om
